Dinsdag 11 oktober

Dinsdag 11 Oktober.

Vanmorgen zijn de groep van het tandenborstelproject wezen ontbijten bij ons. Daarna hebben we afscheid van hen genomen, want zij hebben een ander progamma dan wij.

Na hen te hebben uitgezwaaid hebben we de afwas gedaan en zijn we op de wat je bijna een veranda noemt gaan zitten, dus met de inboedel naar buiten ha ha ha..

Sister Rosemarie gaf aan dat we vandaag maar eens rond moesten kijken. Dat hebben we gedaan vanaf de veranda hebben we alles eens even geobserveerd. Voor ons zien we een stuk gras wel anders dan bij ons. Het is veel stugger en er zitten ook ander sprieten tussendoor. Langs dat gras fungeert een rij dennen als afrastering met een gat er in. Door dat gat zie je een stuk gras en de weg. Hierover heen rijden bromfietsen heen en weer om mensen te halen en te brengen naar het ziekenhuis.

Vanmiddag zijn we naar het lepraziekenhuis geweest om te inventariseren hoeveel matrassen we nodig hebben en hoe dik ze moeten zijn en hoe groot. We zijn eerst bij de mannen kamers langs geweest. Een van de mannen pakte ons bij de hand en sprak honderd uit, maar wij verstaan het niet en hij verstaat ons niet. Hij hield ons vast en nam ons mee naar zijn kamer. Hij gooide alle dekens aan de kant en liet ons zien dat er een scheur in de matras zat. Nou ja wat je matras kunt noemen. Het lijkt op schuimrubber. Ik wees naar mijn rug en hij knikte ja en trok er een erg pijnlijk gezicht bij. Het lijkt me dus duidelijk dat hij een matras erg hard nodig heeft.

Nog even langs de vrouwen om hier ook alle bedden te bekijken hoeveel matrassen er nodig zijn. Werkelijk iedereen heeft gewoon een andere matras nodig. Het is allemaal gescheurd met flinke gaten. Als laatste gingen we naar de terminale dame. We hebben zitten denken wat we hier mee kunnen, maar eigenlijk kunnen we niets. Ze heeft wonden op beide heupen en op de rug liggen lukt niet alleen maar op haar zij. Moeilijk moeilijk vinden wij het nog steeds. Als we 1 van de nonnen spreken dan vragen we wel hoe het met deze dame gaat en wat ze er allemaal aan doen. Al is het alleen maar om het onder de aandacht te houden, want die nonnetjes zitten er ook geen 24 uur per dag bovenop en het personeel vliegt voor hen. Dus dit is voor ons misschien een ingang om de verplegende zusters actief te houden.

We zijn weer op weg naar huis en kijken of de stroom het doet. Helaas nog steeds alleen regenwater een paar flessen drinkwater en verder niets.... ha ha ha.... Tijd om onze grote vriendin Sister Rosemarie weer eens een bezoekje te brengen. Gevraagd hoe het staat met de watervoorziening, wordt hier aangewerkt???? Stroom had niemand. Sister bedenkt zich niets en zegt dat we bij haar in de auto moeten stappen en dat doen we dan maar. Ze rijd over mega hobbelige wegen. We schudden alle kanten op en zij geeft nog een dot gas. Wel mooi om te zien... ha ha ha... en mee te maken. Ze stopt en laat ons een ander huis zien. Het bisschoppenhuis. Een erg mooi huis met alles der op en der aan. Daar mogen we eventueel ook wel verblijven. We hebben met haar afgesproken als we morgen geen gewoon water hebben dat we het dan maar moeten doen, maar er zitten daar mega veel muggen en vliegen en daar zitten we ook niet op te wachten. Morgenvroeg geven we door wat we gaan doen.

Vervolgens moeten we weer bij haar in de auto stappen. Ze rijd zeggen en schrijven 10 meter verder en daar moeten we er weer uit. Ik dacht die loopt ook echt geen meter te veel.... ha ha ha ha...We moeten met haar meekomen. We lopen een gebouw in en hier schijnen de artsen en ander personeel te eten. Hier staat het eten de hele dag voor ze klaar. Voor we het weten staan we achter een stoel te bidden voor het eten. We slaan nog een kruis en dan moeten we gaan zitten. De pannen staan op een draaiplateau en we moeten van de Sister eten. Ze maakt zich ongerust dat we geen warm eten krijgen omdat we geen stroom hebben. Dus daar gaan we dan, veilig of niet we moeten... ha ha ha.... rijst, bonen en iets van banaan. Rijst en bonen dat ging wel maar dat prutje van banaan. Nou ja..... kauwen en doorslikken dan maar....en maar zeggen het is heerlijk.... ha ha ha... Vervolgens komt ze met drinken aan. Grace en ik kijken elkaar aan en ik denk.....kom maar op een half glas kan ik proberen. Al met al een leuke ervaring. Sister Rosemarie gaf nog aan dat als we niets te eten hadden we bij haar konden eten. Zou geen probleem zijn.

Ze zet ons weer thuis af en we spreken af donderdag met haar matrassen te gaan kopen. Daarna we nemen afscheid.

Kinderen uit de buurt zijn bij ons komen buurten. Ballonnen en snoep heerlijk vinden ze het. En wat zijn ze er blij mee!

De buren naast ons komen bij ons langs en vragen of ze nog wat voor ons kunnen doen. Aangezien we geen water hebben en dit moeten halen in Jerrycans en er ondertussen al vier leeg waren, zagen we onze kans. Natuurlijk kunnen ze wat doen.... ha ha ha.... water halen. De buurman ging 2 kilometer verderop water voor ons halen. Geen probleem zei hij.... ha ha ha.....Toen de buurman de volle jerrycans kwam brengen hebben wij hem als dank een doosje eieren meegegeven. Prachtig vond hij dat.....thank you.... thank you.

Na verloop van tijd tegen 19.00 uur ( het is hier overigens een uurtje later dan bij jullie) is er stoom. Zo de speciale stekkers erbij gepakt want het is tijd om van alles op te laden. Wat denk je??? Stekker past niet. Dus hop weer richting Sister Rosemarie. Ik laat het haar zien en ze denkt en kijkt. En ik moet weer mee in de auto. Nu rijd ze zo hard door de hobbels dat ik bijna met mijn hoofd tegen het plafond aanzit en ze moet me toch lachen. Ik heb haar uitgelegd wat Parijs Dakkar is en dat ze een uitstekende kandidaat zou zijn om daar aan mee te doen en ook nog wel een kans zou maken om winnaar te worden. Toen begon ze nog harder te lachen....zo hard dat ze de auto stopte en doorreed toen ze klaar was met lachen.... ha ha ha......

Bij een van de huizen hadden ze een stekkerdoos. Hier paste mijn stekkers wel in en die meegenomen. Ondertussen was het al donker. Sister Rosemarie bracht mij met haar auto weer thuis en bleef een bakkie koffie drinken. Cappuccino uit het zakje en een snelle jelle erbij. Heerlijk vond ze het. We hebben weer samen met Sister Rosemarie veel gelachen, want ze vind het gek dat wij geen 2 maal per dag warm eten... ha ha ha....

Zo alles weer in orde. Stroom hebben we weer en alles kan weer opgeladen. Nu het water nog... ha ha ha...

Morgen gaan we naar de leprapatiënten om ze te douchen en met ze rond te lopen....

Het gaat hier super. We hebben het naar ons zin en we redden ons prima.

Hartelijk Groeten en XX

Pelien en Grace