vrijdag 21 oktober

Vrijdag 21 oktober.

Onze laatste dag in Buluba. Met gemengde gevoelens. Best wel het idee om nog dingen te kunnen doen net nu de lepramannen opener beginnen te worden. Wat zij zeiden wat zij graag zouden willen en kunnen. Vaak hele kleine dingen. Maar ook vinden we het fijn dat we de laatste paar dagen van deze trip nog wat andere dingen gaan doen zoals even naar Jinja en langs Anita en Gerrit Siebrand. Kunnen we even weer lekker Nederlands kletsen.

We zitten op de veranda en daar komt Sr Filemo weer aangerend. Als eerste zegt ze dat we even mee moeten gaan naar het ziekenhuis. Naar de witte ma.....ha ha ha.....Hij is erg onrustig en mischien kunnen jullie hem geruststellen. Daarna zegt ze gaan we naar een dorpje toe.

We hadden onze handtas al gepakt want we dachten dat we met de auto naar een dorp gingen en konden we nog wat boodschappen doen. Maar Sr Filemo keek ons aan en zegt nee hoor we gaan lopen......ha ha ha....horen jullie zo verder daarover.

Eerst maar even snel naar de Duitse man. Als hij zo onrustig is kunnen wij mischien wel wat voor hem betekenen. Op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zit de deur van zijn kamer dicht. Grace klopt heel zachtjes op de deur en we horen.....ja.......dus wij gaan naar binnen. De jongeman zat op een stoel en wij vragen aan hem hoe het met hem gaat. Hij zegt dat hij naar huis gaat want de malaria is weg maar hij houd geen eten binnen. Ineens kijkt hij op en vraagt: waar ken ik jullie uberhaubt van? Ha ha ha... .wij beginnen te lachen en zeggen dat we hem helemaal niet kennen maar dat Sr Filemo helemaal wild was en dat wij naar hem toe moesten enzovoort. De jongeman moest ook lachen en zei tja omdat ik wit bent en jullie wit zijn dacht zij dat we elkaar wel moesten kennen. Ach ja zei hij lachend hier denken ze dat alle witte mensen elkaar kennen.....ha ha ha....We hebben hem gevraagd hoe het nu verder met hem moet. Hij zei dat hij zo snel mogelijk een vlucht naar huis krijgt en dat het eten verzorgd wordt door de nonnen.
Nadat we gevraagd hadden of we nog wat voor de jongeman konden betekenen zijn we weer gegaan. De jongeman bedankte ons voor onze bezorgdheid.

En zei Sr Filemo jullie zijn alweer terug. Is hij rustig geworden van jullie? Want hij was zo onrustig. We hebben Sr Filemo uitgelegd dat de jongeman nu rustig is en wat hij had en dat hij zo spoedig mogelijk terug gaat naar Duitsland.

Wanneer vertrekken we naar het dorpje vroegen we aan Sr Filemo. Gaan we lopen? Ja zei Sr Filemo we gaan lopen. Oh zeiden we. We dachten dat we boodschappen gingen doen en dat je ons wat wou laten zien....ha ha ha...Sr Filemo zei: we gaan lopen naar een dorpje waar leprapatienten wonen in hun eigen huisje. Nog geen 20 minuten lopen van waar wij ons huisje hebben gingen we een smal pad in. Erg mooi uitzicht want je keek zo over het Victoriameer zonder dat iemand je kon zien.

We komen bij de eerste dame aan en inderdaad zijn haar handen en voeten vergroeit. Deze dame heeft een heel erg lief gezicht valt mij op. De buurjongen van haar komt aangelopen en zet voor ons een stoeltje onder de boom neer. Anders te warm zegt hij. Ik vond het wel leuk als hij een foto van ons maakt. Dus heb ik hem uitgelegt hoe mijn fototoestel werkt. Hij ging voor ons staan en wou schuiven aan het knopje in plaats van drukken. Ineens begint Sr Filemo te roepen of hij wel Engels kan…ha ha ha.....wij moesten lachen natuurlijk. Nee zei die jongen....ha ha ha…push push zei Sr Filemo… push…ha ha ha….Hij moest op het knopje drukken in plaats van schuiven. De jongen moest zelf ook erg hard lachen.

Sr Filemo besluit om eens even binnen te gaan kijken bij de dame met lepra. Je geloofd het niet maar Sr Filemo loopt in een crème kleurige jurk en een wit kapje op het hoofd. Ze trekt de deur open van het huisje van de lepra dame en Sr Filemo staat ineens mega in de rook. We konden haar niet meer zien. Ineens een gehoest en geproest…. Ha ha ha…..wij lachen natuurlijk. Sr Filemo gooide de deuren en ramen open van het huisje. Tjee wat een rook wat een rook. Ze wilde kijken of de lepra dame een goede matras had om op te slapen. En nee dus want ze ligt op een stuk karton. Zo zei Sr Filemo het eerste oude matras geven we aan deze dame. De dame was zo dankbaar. Nadat Sr Filemo de handen en voeten van de dame had geïnspecteerd op wondjes liepen we verder.

Ongeveer 10 minuten verder begint er een man op afstand te roepen. Haaaaalllllo… haaaallllllo…. Aaahhh een non met witte mensen die hebben geld denkt hij. Laten ze mij eens geld gevenzuster. Neeeeee zegt Sr Filemo finnig deze mensen hebben geen geld. Ze loopt door en kijkt bij de man naar binnen. Och zei ze allemaal muizen bah bah bah. Ze vraagt de man hoe het gaat. De man brabbelt wat en Sr Filemo vind het welletjes en zegt dat we doorgaan. Hoorde je wat die man vertelde zei ze? Hij zei dat ze denken dat witte mensen altijd maar geld hebben. Bah ik wordt er niet goed van.

We komen nu aan bij een man met lepra die zijn eigen potje aan het koken is. Ook hier maken we een babbeltje mee en Sr Filemo inspecteert zijn handen en voeten. De man vertelt dat hij zijn voet heeft verbrand tijdens het koken. Oh oh oh zegt Sr Filemo je weet dat je moet uitkijken omdat je geen gevoel in je voeten hebt. Goed verzorgen hoor anders wordt het erger De man lacht een beetje en krijgt volgende week ook een nieuw matras.

We lopen verder en komen bij nog meerdere lepra mensen langs. Als laatste komen we bij een man en we zien dat zijn voet bloed. Sr Filemo vraagt hoe dat komt. De man verteld dat dit afgelopen nacht is gekomen. De ratten hebben aan zijn voeten gevreten. We kijken er nog eens naar en Sr Filemo vertelt tegen de man dat hij de voet moet verbinden want dan komen de ratten er ook niet aan. Dat dit gebeurt verteld Sr Filemo ons komt omdat er geen gevoel meer in de voeten zit omdat de zenuwen zijn aangetast. Best indrukwekkend want je kunt je er toch geen voorstelling bij maken dat ratten 's nachts komen om je voeten aan te vreten.

Weer op weg naar ons huisje. We hebben ongeveer 2 uur gelopen in de hitte. Onderweg is Sr Filemo zoveel aan het praten en loopt ook niet zo hard. Heel rustig aan. Ik zeg tegen Grace: kom even een beetje aanlopen want van dit slome gedoe word ik zo moe. Dus we zetten de vaart erin. Het andere voordeel is dat Sr Filemo niet zoveel praat als ze harder moet lopen. En ja hoor we hadden gelijk,. Wij de pas er in en Sr Filemo sprak steeds minder En op een gegeven moment ha ha ha… .was ze al buiten adem aan het praten…ha ha ha ha….. En ze zei dat we te hard gingen en dat ze een stuk ouder was en bla bla bla....ha ha ha….

Ik zei dat we haar ook wel plagen hoor en ze moet er zelf ook mega om lachen. Ze vraagt ons ook meerdere malen per dag dat als we weer thuis zijn of we haar niet willen vergeten. Dat ze blij is dat we zijn geweest en of we volgend jaar weer willen komen.

We gaan naar huis nu,. We eten wat en gaan onze spullen alvast voor morgen pakken want als vanavond het licht uitvalt kunnen we niets meer zien. Tijdens het opruimen schrikken we ineens mega. Een hele donkere wat vieze vrouw staat bij ons midden in de kamer. Ze ziet onze schoenen staan en zegt dat ze die wil want zij heeft er geen. Als wij zeggen dat dat niet kan roept ze in eens dat ze geld wil, Grace en ik kijken elkaar aan en laten haar wat richting de deur lopen en dat lukt. Nu staat ze dus nog in de deuropening en blijft doorgaan dat ze schoenen wil of geld. We zeggen dat we niets hebben en drukken haar zachtjes nog wat verder naar buiten. We zeggen haar vriendelijk te gaan maar ze houdt vol met het vragen naar geld of andere dingen. We blijven aangeven dat we niets hebben en uiteindelijk gaat ze weg. Best sneu dat het zo moet gaan maar we hebben alleen maar teenslippers en de wandelschoenen bij ons en die hebben we zelf nog nodig.

Het opruimen is bijna klaar en nu gaan we nog even naar de winkel om lekkere dingen te halen. Ook gaan we nog even afscheid nemen bij de mannen en vrouwen. Eerst naar de vrouwen en hebben daar we samen wat gedronken. Toen naar de mannen en de mannen vinden het echt erg dat we gaan. Ze vragen wanneer we terug komen omdat ze ons bezoek toch wel erg leuk hebben gevonden. Ze bedanken ons hartelijk voor de 14 dagen waarin we veel plezier samen hebben gehad om de muizen en de salamanders. Toen Grace en ik het uitgilden wanneer die dingen te voorschijn kwamen en de mannen hier mega om moesten lachen.

Ze zingen nog wat voor ons en uiteindelijk gaan we. Best raar want hoogswaarschijnlijk zien we ze nooit weer.

Nu nog even langs Sr Rosemarie om afscheid te nemen want zij gaat niet mee om ons naar Jinja te brengen. Sr Rosemarie dankt ons voor onze inzet. Ze vertelt dat het haar ogen heeft geopend en dat ze Sr Filemo zal steunen met de veranderingen die ze graag wil. Zoals bijvoorbeeld een keer in de week of per 14 dagen de kamers schoonmaken. En omdat de mannen zich vervelen er iets moet komen wat ze kunnen doen. Mijn hart maakt dan een vreugde sprongetje want dan denk ik oke….. dat hebben we in elk geval bereikt. Het lijkt niets maar het is uiteindelijk heel veel. Een aantal neuzen dezelfde kant op en niet elkaar tegen werken. Hopelijk heeft het een goed effect op de toekomst.

Sr Rosemarie vraagt of we haar berichten als wij thuis zijn gekomen want ze wil weten of we goed zijn aangekomen. We danken haar voor de goede zorgen en gaan richting huis.

Morgen worden we weggebracht door Sr Filemo, onze Woopy… Het is een prachtig mens met power........



Liefs Pe en Gr