dinsdag 18 oktober

dinsdag 18 oktober.

Tegen half 10 komt Sr Filemo aangelopen. Heel uitbundig want zij wil ons haar kantoor laten zien en waar ze alles naar toe wil verhuizen om dichter bij de lepra patienten te kunnen zijn.

Daar gaan we dan. Eerst wil ze ons trots het hele ziekenhuis laten zien. Dan komen we bij een ruimte waar mensen van buitenaf naar toe kunnen komen als er iets is. Het is een soort loods met hieronder allemaal bankjes. Daarop zitten mensen geduldig te wachten totdat ze aan de beurt zijn. Het is allemaal zonder afspraak.

We lopen naar een schuurtje in met allemaal verschillende ruimtes. Het zijn een soort behandelkamertjes. Als je door het gebouw loopt kom je uit bij 2 kamertjes buiten waar aidspatienten worden behandeld. Best schrijnend als je ziet hoe ze zich hier behelpen met in onze ogen helemaal niets. Dan denk je bij jezelf waarom niet zus of waarom niet zo..........maar ja.....

De gebouwen zijn overgens met elkaar verbonden door een pad waar een punt dakje op is gemaakt.

We gaan naar de fysiotherapie ruimte. Heel erg mooi om te zien. Er hangen allemaal zelfgemaakte platen aan de muur waarop staat waar leprapatienten allemaal aan moeten denken over wat voor gevaren er kunnen zijn voor hun zijn zoals bijvoorbeeldv warmte. Het zenuwstelsel wordt ook aangetast door lepra en dan is het warmte en koude gevoel ook minder met alle gevaren van dien.

En in deze Fysio ruimte is ook Sr Filemo haar kantoor. Zeggen en schrijven een tafel en een klein kastje in de hoek van de fysio ruimte. Alles open en bloot. Wij vinden ook dat dat niet kan en gaan daar vandaag lekker wat aan doen.

We lopen door naar het labaratorium. Sr Filemo stelt ons voor aan de grote baas die daar werkt. We kijken wat rond en zien wat microscopen staan op een plankje. We hebben vijf microscopen verteld de man trots maar we gebruiken er maar 2. Alleen als er studenten zijn dan pakken we ook de anderen erbij. Ook hebben we een apparaat voor bloedonderzoeken en hij laat het ons dat apparaat zien. We komen bij een koelkast en de man verteld dat er bloed in zit voor kinderen die malaria hebben. Ze krijgen dan een bloedtransfusie en dan is de ziekte voorbij. We doen het allemaal zelf vertelt de man met veel trots. In de hoek van deze ruimte komen mensen 1 voor 1 binnen en er word bloedgeprikt.

Nu gaan we naar de administratie zegt Sr Filemo en wij haar volgen. Jeetje wat is dit dan denken we. Een hele kamer vol met dossiers en overal waar je maar kunt bedenken liggen stapels met mappen. Van boven tot onder opgestapeld. Ik wordt al hyserisch als ik het zie. Er is totaal geen overzicht. Ze vertellen bezig te zijn om alles in de pc te zetten. Ik dacht bij mezelf dat kan nooit en te nimmer in 1 pc......ha ha ha ha...Tjonge jonge wat een mappen wat een mappen.
We worden meegenomen naar een speciale ruimte voor de aidspatienten. Daar zit het ook redelijk vol met mensen en een voor een worden ze bij een arts geroepen.
Rondom het ziekenhuis heb je bomen en onder elke boom zit wel iemand een potje te koken en dan vraag je je af waarom doen ze dt onder een boom. Maar mensen die in het ziekenhuis moeten verblijven moeten eten hebben en dit word niet verzorgd door het ziekenhuis maar daarr moet de familie voor zorgen. Dus bij opname gaat de familie mee en zorgen voor het eten en drinken.

Van hieruit lopen we richting de kraamafdeling. Gewoon 10 bedden in een kamer. Hierop liggen de moeders en hun baby tegen hun aan. In een andere ruimte liggen de zieke kinderen en de moeders zijn er de hele dag bij om hun kind te verzorgen. We staan verbaast dat ze die kinderen zo aan hun armen optillen en soms aan de benen trekken maar dat gaat hier zo en lijkt heel normaal te zijn want ze doen het allemaal. He bah dat moet toch pijn doen denken wij........

Tijdens de rondleiding worden we aan meerdere mensen voor gesteld. Deze mensen weten natuurlijk allang wie we zijn. Sr Filemo kan dan zo mooi zeggen: dit zijn GE en PIE. Onze namen zijn te moeilijk voor ze om uit te spreken en zeker die van mij........ha ha ha.... Deze mensen danken ons voor wat we voor de lepramensen doen. De matrassen die we geschonken hebben. Het wandelen. De lekkernijen. Enzovoort......enzovoort. De mensen waarderen het enorm en laten ons dat overduidelijk weten.

Als laatste neemt Sr Filemo ons mee naar het echte ziekenhuis zeg maar. Hierin worden mensen opgenomen en geopereerd. Ook is er momenteel een van de zusters opgenomen want zij is ziek.

Als we haar bezoeken zien we een hele oude dame in bed liggen. Sr Filemo zegt dat ze opgezwollen is aan een kant. We kijken haar aan en de oude dame praat wat. Uiteraard kunnen wij haar niet verstaan. Ze houdt inderdaad aan een kant wat vocht vast en ook haar hand lijkt er slap bij te hangen. Grace en ik kijken elkaar aan en vinden het heel schrijnend. De oude dame geeft aan wat te willen drinken en net als bij de kinderen word het vrouwtje zo omhoog getrokken en geven ze haar thee. Ohoh wat link dacht ik nog. Gaat dat wel goed? Verslikt ze zich niet? Later spraken we er samen nog over en zijn het erover eens dat wij denken dat zij iets in haar hersenen heeft gehad. Zeker weten doen we het natuurlijk niet. Later die dag is de oude dame overgebracht naar een ander ziekenhuis in Kampala.

Het ziekenhuis heeft in het midden een cirkel en vanuit die cirkel lopen de gangen. We worden aan de hoofdzuster van het ziekenhuis voorgesteld en hebben een kort gesprekje met haar. We lopen haar kantoortje uit en zien in de gang heel veel schoenen staan voor een deur. Het blijkt dat achter die deur de oparatiekamers zitten.

Nu hebben jullie alles gezien zegt Sr Filemo. Wat een mooi ziekenhuis hebben wij he? Zijn die van jullie net zo mooi als die van ons vraagt ze. We hebben uit respect gezegt dat het een heel mooi ziekenhuis is en dat ze er trots op mogen zijn. En ja die van ons zijn ongeveer net zoals die van jullie maar sommige dingen net ietsie pietsie anders. Soms moet je er maar even een ander verhaaltje maken..........Als mensen zo trots op iets zijn.......toch??
Nu op naar het kantoor want Sr Filemo wil dat graag . De sleutel.........euhhhhhhhh......waar is de sleutel. Nou dat wordt een hele zoektocht. Eerst naar de ene maar nee die heeft hem niet. Dan maar naar de andere en nee die heeft hem ook niet. Enzovoort......enzovoort.....We zijn denk ik 10 mensen afgeweest om een......ha ha ha........sleutel te zoeken en te vinden en nog hadden we hem niet.......ha ha ha.....
Het is bijna etenstijd. Sr Filemo geeft aan dat we vanmiddag de sky matrassen kunnen ophalen en deze dan bij de 2 mensjes kunnen brengen die ze nodig hebben. Dat is prima en we spreken af elkaar half 3 weer te ontmoeten.

Tegen half 3 treffen we Sr Filemo weer. We gaan langs de leprapatienten en nemen wat lekkers mee en geven hun dat. En ze zijn zo blij met hun nieuwe matrassen. We moeten bijna elke kamer op om te kijken. Ze wijzen dan naar de nieuwe matras en zeggen dan “thank you, thank you, mama”. Daarna zijn we de 2 sky matrassen gaan halen in een opslagplaats. Bij het uitdelen van de nieuwe matrassen heeft een dame er niet een gekregen omdat ze haar oude had verkocht. Weten jullie nog? Wij hadden haar een nieuwe gegeven maar deze is er weer uit gehaald. Nu had ze alleen wat karton in bed liggen. Sr Filemo is er gisteravond langs geweest. Deze dame had haar oude matras weer terug en heeft deze geruild tegen een nieuwe....ha ha ha......oh oh oh.......dus ook deze dame kan heerlijk slapen.

Och zegt Sr Filemo ik heb jullie vergeten de Orthopedische schoenmaker te laten zien. Dus wij daar als laatst nog nartoe. De man vertelde dat hij mensen volgt die aangepaste schoenen en of protheses krijgen. Hij wil dat als hij wat maakt voor hen dat dit ook gedragen wordt en dat ze daardoor hun leven weer grotendeels op kunnen pakken. Kortom een amputatie van een been moet geen belemering zijn.

Prachtig om te horen. Hij gaat eerst met de mensen in gesprek. Hij wil weten wat ze allemaal willen kunnen. Dan wordt de prothese gemaakt. Daarna wordt er gekeken of dit goed zit en of ze er mee kunnen wat ze willen. Hij volgt de persoon die de prothese krijgt dmv fotos tijdens het hele proces en. Hij laat ons verschillende voorbeelden zien.........prachtig.

Ook verteld hij dat het niet alleen op het terein is waar hij zijn werk uitvoerdt maar ook verderop in het land. Mensen hebben vaak geen geld om meerdere malen bij hem op bezoek te komen. Dan gaat hij daar naartoe met een kleine gesponsorde auto. Alleen dan heeft het resultaat zegt hij want als het niet goed zit gebruiken mensen het niet en dat is jammer. Deze man is erg enthousiast over zijn werk. Hij vertelde het vol overgave.

Daarna hebben we nog een poos met Sr Filemo gesproken over welke veranderingen er eventueel in het lepraziekenhuis aangepast kan worden. Hoe ons werk eruit zal zien. We zullen erover nadenken hoe ze dingen het best aan kan pakken en spreken af morgen met haar hierover te spreken.

Het is inmiddels half 6 geworden . Tijd om naar huis te gaan en een potje te koken.

We zitten buiten op de veranda met een bord eten op schoot. Rijst met cornet beef en bonen in tomatensaus. Ineens komt er een man aan lopen. Hij staat in de opening van de heg. Hij twjfelt of hij door zal lopen richting ons maar keert weer terug. Oh nee toch maar gewoon doorlopen. De man loopt langs ons heen zonder wat te zeggen. Hij lijkt wel een beetje zenuwachtig. Ik zeg hem meteen goedendag en de man zegt ook wat terug. Het is een beetje schemerig dus we kunnen hem niet goed zien. Nog geen 2 minuten later komt hij weer teruggelopen en zonder wat te zeggen loopt hij weer weg. Wat een rare rare rare man…....

Grace en ik kijken elkaar nog eens aan en denken ach het zal wel.

Weer een dag dus met vele indrukken op het nesvlies.

Morgen weer een nieuwe spannende dag wellicht.



Gr Pie en Gr.